نمایش در افریقای جنوبی

تئاتر افریقای جنوبی تجربه‌ای تعاملی و جذاب میان بازیگران و تماشاگران، میان پی رنگ و درک و میان کنش و واکنش است. نمایش‌های افریقایی می‌توانند شما را وادار به خنده یا زاری کنند و موجب شوند نفستان در سینه حبس شود. شاید شما را عصبانی کنند یا احساساتتان از تماشای آن‌ها به غلیان درآید و در انتها شما برای نمایشی که تماشاگرش بودید کف خواهید زد زیرا نمایش‌های افریقایی قلب شما را نوازش می‌کنند.

فیلم تستوتسی[i] که در سال 2006 جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی زبان را از آن خود کرد براساس رمان آتول فوگارد[ii] نمایشنامه‌نویس و نویسنده نامدار افریقای جنوبی ساخته شده بود.

افریقای جنوبی صحنه تئاتر پویا و پرتلاشی دارد که در بیش از صد سالن در سراسر کشور اجرا می‌رود. در این سال‌ها انواع درام، موسیقی، حرکات موزون، برنامه‌های قهوه‌خانه‌ای و هجو بومی تعاملی بسیار متداول بوده است و بازیگران گاه تماشاگران را به طور مستقیم مورد خطاب قرارمی‌دهند.

زمانی که اندرو گدس برین[iii]، کاتج لکلبک[iv] یا زندگی در میان هوتتات‌ها [v]را در سال 1838 با همکاری شرکت آماتوری گراهامتاون[vi] به روی صحنه برد. نمایشنامه‌نویسانی همچون آتول فوگارد و گیبسون کنت[vii] استخوان بندی تئاتر افریقای جنوبی را به مرور زمان شکل دادند. بازیگرانی مانند جان کانی و وینستون نتشونا[viii] جزو معدود دست‌اندرکاران شکلی از نمایش بودند که نظام آپارتاید را به چالش کشیدند و رویکرد‌های نژادپرستانه تمام زمان‌ها را زیر سئوال بردند.

فضاهای مهم مثل تئاتر ملی از حضور خلاقانه سیاه‌پوستان جلوگیری می‌کنند اما تئاتر مارکت در ژوهانسبورگ و فضا در کیپ تاون تنها دو مرکز از بسیار تماشاخانه‌هایی هستند که برای هنرمندان سیاه‌پوست فرصت رفتن روی صحنه فراهم کردند و پای تماشاگران چند ملیتی را به آنجا بازنمودند.

تماشاخانه‌ها در سال 1978 از هرگونه تبعیض نژادی پاک شدند. کشور افریقای جنوبی پیشینه‌ای غنی در زمینه داستان‌گویی دارد. از روایت‌های شفاهی و رقص‌های آیینی شمانستیک برای خورشید گرفته تا داستان‌هایی که بومیان افریقا گرد آتش برای هم نقل می‌کنند. جوانان امروزی هم دستی بر آتش داستان‌گویی دارند و به شیوه نیاکان خود اما این بار داستان‌های مدرن روایت می‌کنند.

کشور افریقای جنوبی در سال‌های آپارتاید تئاتر خود را برپا نمود و دلیل این امر هم بخشی به دلیل بایکوت فرهنگی از سوی بازیگران بریتانیایی و امریکایی بود. تئاتر افریقای جنوبی بدون هرگونه تأثیر خارجی با حس و حال محلی و منحصربه‌فرد خود متولد و شکوفا شد. درخشان‌ترین بخش آن نیز در دهه‌های 1970 و 1980 میلادی رخ داد که تئاتر اعتراض نامیده می‌شد.