باید معنی‌هایمان را یکی کنیم...

گرچه ایران باستان دارای تماشاخانه، نمایشنامه و تئاتر به سان و معنای آنچه که در دوران دور سرزمین‌های خاورین این کره‌ی خاکی و به ویژه یونان سراغ داریم، نبوده است، اما به هر روی نمایش‌ها و نمایشواره‌های ایرانی و شیوه‌ها و گونه‌های گوناگون آن‌ها دارای کارکردها، ارزش‌ها و زیبایی‌های ویژه‌ی خود بوده و هستند. شاید بر هنرمندان هنرهای نمایشی ایران زمین دو کار واجب است: نخست آنکه گونه‌های نمایش‌ها و نمایشواره‌های ایرانی را به عنوان میراثی پربها، دست نخورده و موزه‌وار نگاه دارند و آیندگان را از این میراث ملی گران سنگ بهره‌مند سازند و دیگر آنکه هنرمندان فرهیخته، اندیشمند و نوآور هنرهای نمایشی ایران، آن شیوه‌ها و گونه‌ها را با نگاه به ضرورت‌ها و نیازهای روزگار اکنون روزآمد و تازه سازند.