هنر چاشنی زندگیست و عروسک قلب او

بی‌شک انسان از دیرباز تا همیشه برای بقاء و خوشبختی خود و هم‌نوع خود نیازمند موضوعی اساسی و انکارناپذیر بوده و خواهد بود؛ «آسایش و آرامش»؛ آسایش جسم و آرامش روح. این دو پایه خوشبختی انسان‌هاست. تردیدی نیست که با پیشرفت روزافزون علم و تکنولوژی و اختراعات و ابداعات و اکتشافات گوناگون و ساخت انواع وسایل زندگی ـ ضروری و غیرضروری ـ اعم از وسایط نقلیه، اسباب و لوازم خانگی، کشاورزی، خدماتی، جنگ‌افزارها، کامپیوتر و ارتباطات جمعی و رسانه‌ای، همه و همه تا حدودی آسایش و رفاه مردم را تأمین کرده ولی آیا آرامشی هم برای بشر به ارمغان آورده است؟! پاسخ روشن است؛ البته که خیر و این موضوع همان راز گمشده ما انسان‌هاست که همچنان کفه‌ی ترازویش تا تعادل و توازن نسبی فرسنگ‌ها فاصله دارد. این راز اما دو واژه بیشتر نیست، دو صفت خدایی «بخشندگی و مهربانی»... مگر نه اینکه ما ازوییم و به‌سوی او می‌رویم، پس چگونه است که در آغاز هر اندیشه و گفتار و فعالیتی بارها و بارها کارمان را به نام خدایی آغاز می‌کنیم که هم مهربان